قبل از هر چیز میخوام ببرمتون به ۱۰ سال پیش… موقعی که یه بچه کوچولوی ناز نازی بودیم… ☺️ وقتی که تنها دغدغمون یه بادکنک صورتی با یه عکس خوشگل روش بود 😍 و موقع خوردن بستنی تو پارک لی لی کنان از پاکی خدا تو قلبمون لذت می‌بردیم ❤️😍
اگه دو تا بچه دیگه میدیدیم می‌دویدیم سمتشون و بدون توجه به جنسیتشون همه با هم بازی میکردیم…
یادتونه؟ حتی فکر کردن بهش آرامش بخشه 😌😌
انگار همه افکار منفی آدمو میگیره…
ولی حالا چی شدیم؟
تا حالا فکر کردین؟
دیگه لی لی کردنامون تموم شده…
حتی بستنی رو نمیخوریم مگر اینکه بخوایم عکسشو از دریچه اینستاگرام به عالم و آدم نشون بدیم…
هم بازی هامون پسرا و دخترایی شدن که جز روابط کثیف به چیزی فکر نمی کنن و خودمون هم بدتر از اوناییم…
تمام وقتمون با این میگذره که دنبال جنس مخالف بگردیم و به هیچی دیگه فکر نمیکنیم…
ما چمون شده؟ یعنی نمیتونیم به چیزی جز چیزایی که تلویزیون به خوردمون میده فکر کنیم؟
ضرر بزرگی کردیم….
کودکیِ به این نابی رو دادیم و یه موجودی شدیم پر از جنجال های خالی و کثیف…
پ.ن: این یک تغییر سبک در زندگی نیست. این تغییر در ساختار زندگی است. این نوستالژی نیست که به یادش غبطه بخوریم و سعی کنیم زنده نگهش داریم. به نظر بحث عمیق تر از این حرف هاست. اسمش را هر چه می خواهید بگذارید: اگر خواستید جدی بگیرید می توانید بگویید آخرالزمان یا نظم نوین یا …
