در سال‌های اخیر مسئولین بالاخره به این نتیجه رسیدند تا به جای پوشاندن مساله‌ی تروریسم مردم را با چالش خاورمیانه و زمانه‌ی ما آگاه کنند. اهالی رسانه بخشی از این وظیفه را بر عهده گرفتند. مجموعه سریالی پایتخت که به عنوان یکی از برنامه‌های پرطرفدار رسانه‌ی ملی شناخته می‌شود، در آخرین فصل در منطقه‌ای جنگ‌زده در سوریه روایت می‌شود. این برنامه که در فصل‌های قبل تصویری بی‌پیرایه از خانواده‌ای ساده را به تصویر می‌کشید، در این فصل هم روایتی همه‌فهم از تروریسم به نمایش گذاشت و بخشی از جامعه را نسبت به این مساله آگاه ساخت. از سوی دیگر کارگردان توانا و به اصطلاح «حکومتی» یعنی آقای حاتمی‌کیا با خلق آثاری چون «به وقت شام» دریچه نگاهی همسو با نگاه جمهوری اسلامی از جنگ سوریه را به تصویر گذاشت.
بی‌تعارف «به وقت شام» برای قشر بزرگی از جامعه ساخته شده که اخبار برایشان حکم تفریح دارد. حوادث تلخ اما هیجان انگیز؛ درست مثل پادآرمانشهرهای هالیوودی. می‌توانی بنشینی و در مقابل وحشتناک‌ترین رویداد‌ّهای عالم و با خیال راحت پاپ‌کورن بخوری. به وقت‌شام روایتی مردانه از جنگ بود و بیش‌تر به روایت چند خبر از داعش شباهت داشت. اما «شبی که ماه کامل شد» متفاوت بود. روایتی زنانه و از متن زندگی. دریچه‌ای است که در اخبار و تحلیل‌های سیاسی پیدایش نمی‌کنیم؛ روزمره است و به همین‌خاطر آن را نمی‌بینیم. علاوه بر این، فروش نسبتا خوب «شبی که ماه کامل شد» نشانه‌ای است فرخنده از این که «تروریسم» در جامعه معنای تابویی خود را از دست داده و مردم برای شناخت بیش‌تر این مساله حاضرند به گیشه‌های سینما بروند.
