«برنامه‌ریزی در ایران به آیینی نمادین تبدیل شده است -مثل آیین چهارشنبه‌سوری یا آیین نوروز- که همه باید جمع شویم و در یک تلاش جمعی، سندی رسمی تولید کنیم؛ و بعد خویشتن خویش را در اسارت این سند درآوریم، و دست‌وپای آیندۀ خود را به الزامات سندی که هیچ مبنای نظری جدی و قوی ندارد، مقید کنیم.»
محسن رنانی، آبان ۱۳۹۷، برنامه‌ریزی در ایران: گذار از تراژدی به کمدی مقدمۀ کتاب پنجاه سال برنامه‌ریزی، هدی صابر
