دعایی که به بهانه‌ی ذکر اسامی خدا، زنجیروار نام‌هایی هم‌آهنگ و موزون را بیان می‌کند. نکته‌ی قابل تأمل اینکه تعداد اسامیِ هم‌آهنگ بر ده بخش‌پذیر است و به آن صورتی منظم می‌دهد. به‌دنبال بحث ارزشی نیستم که می‌توانید این را معجزه یا مهندسی بنامید. اما جوشن‌کبیر نوشته‌ای است که صورتش با معنا درهم‌آمیخته؛ آن‌هم برای مخاطب فارسی‌زبان که با معنای عربی الفاظ کم‌تر آشناست. صورتگرایانه‌تر از این مواجهه هم داریم؟