مدتی است که کم‌تر می‌نویسم؛ شاید چون فهمیده‌ام که دیگر چیزی نمی‌دانم. گفتارم را طولانی نمی‌کنم. آنچه مرا در این یکی دو ماه به شگفتی واداشت شکنندگی اطرافیانم بود. از پیر و جوان تا استاد و هم‌کلاسی‌هایی که حتی فعالیت‌های روزمره‌ی آن‌ها دچار اختلال شده بود. برای من هم تلخ بود؛ اما چطور غرغر کنم، در حالی که امروز هم فرصت دارم تا حداقل کودکی را خوشحال کنم؟!

پ.ن: این ویدئو را مدت‌ها پیش آرشیو کرده‌ام تا گاهی نگاهش کنم.