طوفان از دیگران۱۱ دی, ۱۳۹۶ زیر زنجیر دیو سیاه ، زیر نفسای سینه سیاه هنوز آدرس پریا میده کَنده از مرز زمان ، مثل صدف رو عرض جهان خشکی زده ، گوشاتو بچسبون بش صدای دریا میده این منم یه تن روی خس زیر خستگی هیاهوی کویر این منم یه خسته ی ریل ، این منم یه واگن سیر گذشته از ایستگاهِ عطش ، تشنه حتی کنار دریا این منم بی باور به آب ، این منم این منم دست زیر تنِ ترکه ی پتیاره ها تاول کف پام ، با پای پیاده لای پا پای برهنه متوهم کفش این منم نقش زیر تن شهر تیغ تا یه تف به گُندگی دهن صدا ناخن کشیده شده ی خنده ، زاییده ی زادگاه ساحره ها این منم درد باورم ، پاره قلب نفس تَلَکه شدم زیر خطر دردِ ارّه ها ، این منم نبرد ارّه ها از جنگِ زمین بُریده ، یه پای روحمو مین جوییده این منم دفتر پُر از خطر خاطرات خط های روی تنم پاک نمیشن نیم صفحه سفیدی رو جا زد ، خاطره مداد و میتراشید صفحه ی شکستگیمو تا زد محکم گفت پَرَم شکست ، نوک مدادش رو تنم شکست شاعرم کرد شعر شد ، هر کلمه که روی تَنم نشست خط های روی تنم پاک نمیشن نیم صفحه سفیدی رو جا زد خاطره مداد و میتراشید ، صفحه ی شکستگیمو تا زد محکم گفت پَرَم شکست ، نوک مدادش رو تنم شکست شاعرم کرد شعر شد ، هر کلمه که روی تَنم نشست از آب گذشتم بوی ماهیِ مُرده میدم از کلمه های مُرده گذشتم ، بوی سوی یه جمله میدم تو که چشمات بازه واسه دیدنِ من ، نگام کُن بو عقده میدم من میونِ دودِ میونِ گَلوم ، عمریه بوی سُرفه میدم از این همه پاسخ گذشتم ، بوی اونکه میپرسه میدم خوب نگام کن من یه صدا ، بیرون زده از شهرِ سُکون شهر خستگیِ پنجه ی پا من یه قلبِ بیرون از بدن ، بوی سینه های جِر خورده میدم من اون طوفان خسته ــَم ، بوی برگای دل مُرده میدم ایستادن مرگِ منه ، بوی رفتن توی جمله میدم این منم ، نگار تو ، زخمی مداد تو تووی همه ی آبای دنیا ، دنبالِ کِشتی نگاهِ تو گفتی نگار این تویی باد ، این منم طوفانِ صدای تو دنبالِ رهائیم ، توو نرفته های تو طوفان، گویای وضع فعلی ما آدم‌هایی است که در این زمانه ایم. طوفان-سورنا
