دعوتتان می‌کنم بعد از دیدن این نماهنگ زیبا تحلیل مرا از وضعیت فعلی بخوانید:

به تجربه ی محدود خودم متوجه شدم که بزرگترین مانع عدم حضورتان نخواستن خود شماست! اگر می خواهید جامعه ای برابر داشته باشید باید زیر بار مسؤلیت پذیری های مختلفی هم بروید. درست که در این مسیر نهادهایی رسما یا عرفا مختص مردان شده. اما در کنار این نهادها، بسترهای آزاد بسیاری هم هست که می توانید آزادانه و کنشگرانه در آن حضور داشته باشید؛ اما حضور فعال ندارید یا تک و توک پیدایتان می‌شود. بی‌پرده بگویم. اگر هنوز به دنبال مرد رویاییتان با اسب سفید هستید و به هر جنس مخالفی بعنوان یک پدیده ی جنسی نگاه می کنید پس بهتر است فضای برابری برایتان وجود نداشته باشد! چون در فضای برابری مسولیت های زیادی وجود دارد که امروزه بر دوش مردان است؛ اما در آرمان شهر برابری باید با خودتان به دوش بکشید… پس وقتی خربزه می‌خواهید پای لرزش هم بنشینید!
خیلی هایتان به‌دنبال برابری و آزادی خواهی هستید و موج های اصطلاحا فمنیستی در جوانان موید همین است. صادقانه بگویم تا شعار دهید و فقط پشت رسانه ها بلندگو بدست بگیرید بحث ها هم در حد ورود یا عدم ورود بانوان به ورزشگاه ها می‌ماند و با این تغییرات محدود خر کیفتان می‌کنند. تحول اصلی وقتی رقم می خورد که شما خودتان “کرسی های تصمیم‌گیری“ را تصاحب کنید؛ تفکرات زنانه وارد ساختار شود و حوزه های قدرت بین زنان و مردان تقسیم شود. این تنها راه واقعی برای خروج از جنسیت زدگی و رسیدن به برابری است و اسم رمز آن پذیرفتن مسوولیت از سوی زنان است.