حتی انتخاب روز معماری در ایران هم یک انتخاب سیاسی است و در مطلبی که امروز در کوبه منتشر شده، آقای سیدهادی حسینی توضیح داده که شیخ‌بهایی با وجود احاطه بر علوم مختلف و تسلط بر ریاضی و هندسه، اما در منابع تاریخی به‌عنوان معمار مد نظر نبوده و فقط یک بانی حکومتی برای طرح‌های معماری بوده است. این علاقه‌ی مفرط سیاسیون به معماری باعث شده که حتی روز معماری را هم به همان شکلی برگزینند که خودشان دوست دارند. این علاقه‌شان برآمده از انتظاراتی کاذب از معماری است؛ چرا که می‌پندارند که معماری و کالبد شهر حلال تمام مشکلات است و با مهندسی شهر می‌توان جامعه را مهندسی کرد و آرمان‌شهر ساخت.
از این هم بگذرم، روز معماری را همان‌گونه که به نام یک بانی سیاسی معماری -یعنی شیخ‌بهایی- نام‌گذاری کردند، به سیاسیون دغدغه‌مندِ معماری گوشزد می‌کنم. کافی‌ست که خودشان را با شیخ‌بهایی مقایسه کنند.
فقط خواهشمندم که حداقل از وعده‌های پوچی که به سرانجام نمی‌رسد بپرهیزند که در پایان‌نامه مفصلاً به مصادیق اشاره کردم. آخرین موردی که به چشمم خورد و از همه کودکانه‌تر بود، به رئیس دانشگاه تهران باز می‌گردد که تیرماه پارسال فرموده بودند که استخری را پردیس مرکزی تا شش‌ماه آینده به بهره‌برداری خواهند رساند.
#شیخ_بهایی_زمانه_ات_را_بشناس
روز معمار را به معماران بااخلاق و کاربلد تبریک می‌گم.
